FAKTA awalan yang harus diterima ialah bahawa bahasa Melayu kini sedang mengalami kepayahan dalam dua jurusan: jurusan pertama ialah “kecacamerbaan” pemakaian atau penggunaannya yang merosakkan amalan-amalan formal dan tidak formal. Kedua ialah nilai komersil atau dalam istilahnya yang lebih meluas – nilai ekonominya yang kian menurun.
Untuk memahami kedua-dua senario kepayahan tersebut kita harus melihat persekitaran yang menyelubungi penggunaan bahasa Melayu dalam kehidupan seharian kita. Penggunaan bahasa Melayu sebagai alat perhubungan harian, dalam bentuk lisan dan penulisannya di kalangan penutur terlalu banyak dipangkah atau dikuasai oleh perkataan, suku kata (frasa) malah ayat-ayat bahasa Inggeris sehingga sesuatu ayat itu tidak lagi layak atau boleh dianggap sebagai bahasa Melayu. Baik dalam suasana mesyuarat mahupun dalam pertuturan biasa kelumrahan ini amat ketara.
Dalam hidup harian begitu kerap didengar ayat-ayat berikut:
“so, jadi kita kena buat bestlah…";
“then, lepas tu kita terus pergi lunch…";
“Cuba trylah dulu, then you know.”
“OKlah, you let me know kemudian…"
Beratus-ratus lagi contoh bahasa rojak atau bahasa sekerat belut sekerat ular ini yang boleh disenaraikan sebagai ‘pemangkah’ bahasa Melayu. Barang diingati, gasing berpusing yang dipangkah boleh pecah atau mati winya. Bahasa Melayu yang sedang dipangkah dengan pelbagai perkataan Inggeris tanpa mengira kesan budayanya akan mengalami transformasi yang payah dan parah.
Ini bukan setakat perlunya menggunakan perkataan atau istilah teknikal, saintifik atau yang berpunca daripada sistem urus niaga yang rumit. Contoh-contoh ini telah memasuki struktur pembudayaan bahasa Melayu itu sendiri yang berupaya pula menukar pembahasaannya.
Sumber: Utusan Malaysia
sumbr
Tiada ulasan:
Catat Ulasan